In ‘Terug in het moment’ kijk ik met mijn gesprekspartners terug op een ommekeer in hun werk of privéleven. Wat doet het met ze? Daarover praten ze openhartig in deze interviewserie. ZZP'er Norn Wesselius studeert Communicatie in Tilburg, met focus op de creatieve industrie. Ze had twee keer een burn-out, maar staat weer krachtig in het leven.
Norn (26), geboren en getogen in de stad Groningen, woont in het Brabantse Sint-Michielsgestel en zit in het laatste jaar van de Fontys Academy for Creative Industries. Ze hoopt begin volgend jaar af te studeren en zich dan volledig te kunnen richten op haar bedrijf Studio Norana. Tot haar achttiende groeide ze op in het noorden van het land. Daarna ging ze reizen en werken. “Ik zat acht maanden in Nieuw-Zeeland, werkte een tijdje in Groningen, ging naar Spanje, en deed tussendoor van alles.” Norn komt uit een kunstenaarsfamilie. “Mijn moeder en mijn tantes zijn beeldend kunstenaar, dus het avontuurlijke en de creativiteit zaten er bij mij van jongs af aan in. Als mijn moeder in haar atelier bezig was, kreeg ik een blok klei, zat ik te tekenen of knutselde ik zomaar wat. Daarnaast schreef ik als kind verhaaltjes met een ouderwetse typemachine.”
Hoe zag jouw leven eruit ná het reizen?
“Ik ging in 2016 culturele antropologie studeren in Leiden, haalde mijn propedeuse, maar de studie voelde niet goed. Na een jaar stopte ik ermee. In dat jaar was ik bevriend geraakt met een jongen die een live-entertainmentbedrijf was begonnen. Ik verhuisde naar Arnhem, vond een baan om de huur te kunnen betalen en werkte in mijn vrije tijd voor het entertainmentbedrijf. Ik zat daar echt op mijn plek. We ontwikkelden entertainmentconcepten voor festivals en events. Zelf was ik al actief in vuurshows, zoals vuurspuwen en vuurdansen, dus dat kon ik mooi meenemen in de concepten die we bedachten. Het was keihard werken, maar het was te gek. Ik kon al mijn creativiteit kwijt. Er hing een sfeer van ‘the sky is the limit’. Als iets vet was, deden we het. En ik kon optreden als vuurartiest. Binnen een jaar maakten we shows voor allerlei festivals, waaronder Extrema Outdoor. Het bedrijf ging me zo aan het hart en ik stopte er zoveel energie in dat ik tweede verantwoordelijke werd. Het bedrijf was zijn kindje, maar ik was de peettante.”
In diezelfde tijd ontdekte je de studie aan de Fontys Academy for Creative Industries.
“Klopt. Die studie paste perfect bij wat ik al aan het doen was. Ik verzorgde een deel van de communicatie bij het entertainmentbedrijf en ik dacht: ‘Laat ik maar een opleiding volgen die daarbij aansluit’. Dat was in september 2018. Ik reisde elke dag van Arnhem naar Tilburg, maar dat had ik er graag voor over. Dit soort werk wilde ik namelijk altijd blijven doen.”
"Als ik kijk wat ik de laatste tijd heb gedaan, dan denk ik: ‘Lekker bezig Norn'."
Maar dat liep anders dan gedacht?
“Na enkele jaren zeventig uur per week werken, ging het niet goed met mijn gezondheid. Maar ja, ik zat bij het bedrijf waar ik de rest van mijn leven wilde werken. Een bedrijf waarin ik al mijn passie en energie stopte. Maar ik was op. Het voelde als een burn-out. Daarom besloot ik vlak vóór corona een stapje terug te doen. Toen we niet meer samenwerkten, kwamen die vriend en ik erachter dat we hele andere prioriteiten hadden in het leven. Ik wilde op dat moment vooral niet bezig zijn met zijn bedrijf, focussen op mijn studie en verder niks. Daardoor liep onze vriendschap uiteindelijk op de klippen.”
“In diezelfde periode liep ik stage bij de Stichting Nationaal Museum van Wereldculturen (NMVW). Dat is de overkoepelende organisatie van het Afrika Museum in Berg en Dal, het Rijksmuseum Volkenkunde in Leiden, het Tropenmuseum in Amsterdam en het Wereldmuseum in Rotterdam. Daar kreeg ik weer energie van. Bij het eindgesprek gaf ik aan dat ik graag wilde freelancen. Een paar dagen later kreeg ik een telefoontje dat ze me aannamen als freelancer.”
Kon je dat scheiden: de burn-out en de studie, de stage, het freelancen?
“Ja, want ik wilde dit per se goed doen. De stage en het freelancen gaven me een fijn dagritme. Zeker in het begin van corona was het prettig wat omhanden te hebben. Ik stortte me op het werk in plaats van in een zwart gat te vallen, zoals veel leeftijdsgenoten. En dat was verraderlijk, want ik deed niks leuks meer. Daardoor werd ik opnieuw steeds vermoeider, maar het kwartje viel niet. Totdat ik voor mijn gevoel inééns een halfjaar studievertraging had, maar dat was natuurlijk niet ineens. Ik dacht: ‘Ik wil mijn studie afmaken, dus ik moet stoppen bij het NMVW’. Mijn laatste werkdag was op 30 december 2021. De dag erna vierde ik Oud & Nieuw. Op 1 januari ging ik op de bank zitten en kwam er een maand niet meer vanaf. Ik was op.”
Op dat moment kwam zes jaar keihard werken en stressen eruit?
“Zoiets. Het voelde heel gek. Ik was aan de ene kant blij dat ik mijn werk bij het NMVW netjes had afgerond. Aan de andere kant was het raar om na zó lang zó hard werken helemaal niks te doen. Op de bank hangen en Netflix kijken. Toch was het een opluchting om eindelijk toe te mogen geven aan mijn gevoel van geen energie meer hebben.”
Wanneer ben je weer van de bank afgekomen?
“Ruim anderhalve maand later ging ik voor het eerst één dag per week naar school. Dat bouwde ik rustig op. Ik kreeg weer zin om vooruit te kijken en leuke dingen te doen, dus ik ging een weekendje naar mijn familie in Groningen. Ik stond op perron drie van NS-station ’s-Hertogenbosch. Ik was veel te vroeg en dat voelde gek. Het was namelijk het eerste moment in jaren dat ik geen haast had. Ik liep wat rond, dronk een kopje koffie en dacht na: ‘Hoe wil ik straks op werkgebied verder? Hoe kan het dat het zo goed voelde om me kapot te werken bij het entertainmentbedrijf? Wat miste ik bij het NMVW?’. Die vragen waren een openbaring. Het maakte me duidelijk dat ik niet deed wat me gelukkig maakte, namelijk werken op een plek waar ‘the sky the limit is’. Waar je samen gave, creatieve projecten bedenkt en waar alles mogelijk lijkt. Dat is de wereld waarin ik het meest mezelf kan zijn.”
Welke les haalde je uit deze openbaring?
“Ik dacht eerst dat de realisatie dat ik iets anders moest doen mijn ommekeer was, maar dat is niet zo. De echte ommekeer kwam daarna. Die bestond uit alle kleine keuzes die ik maakte om te bouwen aan mijn toekomst. En daarvoor moest ik soms mijn comfortzone uit. Ik ben allerlei dingen gaan uitproberen. Ik gaf me bijvoorbeeld op voor de op- en afbouw van het surf, skate & music-festival Madnes op Ameland. Daarnaast stond ik ineens achter de camera bij het livestreamen van festivals. En ik vond het allemaal fantastisch. Kortom: ik moet gewoon verder in de wereld van festivals en events. Dat doe ik nu als zelfstandige met Studio Norana. En dat voelt heerlijk.”
Met welk gevoel kijk jij terug op de afgelopen zes jaar?
“Het was heel zwaar, maar ik ben trots op mezelf. Ik ben weer aan het werk, en ik doe werk waar ik plezier uit haal. De festivals. De livestreams. Ik had ook een leuke fotoshoot voor een kiteschool. Een jaar geleden had ik daar absoluut geen energie voor. Als ik dan kijk wat ik het afgelopen halfjaar heb gedaan, dan denk ik: ‘Lekker bezig Norn’.”
