Interview: 'Terug in het moment' met Martien Kennis

In ‘Terug in het moment’ kijk ik met mijn gesprekspartners terug op een ommekeer in hun werk of privéleven. Wat doet het met ze? Daarover praten ze openhartig in deze interviewserie. Martien Kennis (49) werkt bij Vanderlande in Veghel, maar over vier maanden is hij fulltime zelfstandig ondernemer.  

Na een carrière van dik vijfentwintig jaar in de corporate wereld slaat Martien een nieuwe weg in. Hij werkte na zijn afstuderen eerst zes jaar in de consultancy. Daarna maakte hij de overstap naar Stork en van daaruit ruim acht jaar geleden naar Vanderlande. Nu staat hij in de startblokken met zijn eigen bedrijf: Morizon.

Wat is jouw ambitie als zelfstandig ondernemer?

“De bedrijfsnaam Morizon is een samentrekking van de woorden ‘more’ en ‘horizon’. ‘More’ staat voor meer werkgeluk en voor bijdragen aan een fundamenteel andere samenleving. ‘Horizon’ staat voor een nieuw strategisch perspectief van een onderneming. In mijn functie als Head of Corporate Strategy & Transformation bij Vanderlande heb ik vaak te maken met dit soort vraagstukken. Ik kan mezelf volledig kwijt in de combinatie van de harde, bedrijfskundige kant en de zachte, mens- en organisatiekant. Ik zag in de afgelopen vijfentwintig jaar talrijke ondernemingen die goed zijn in strategiebepaling, maar die niet of nauwelijks stilstaan bij de vraag: hoe krijg ik mensen hierin mee? Andersom zijn er genoeg ondernemingen die goed zijn met mensen en teams, maar weinig oog hebben voor de koers die ze willen varen. Die twee werelden ga ik met Morizon verbinden. Hoofd, hart en handen moeten één zijn. Transformatie is voor mij het sleutelwoord. Het gaat mij om de rups die een vlinder wordt. Die vlinder kan vervolgens niet terug rups worden. Dat is voor mij het grote verschil tussen verandering en transformatie. Bij verandering moet je oppassen dat je niet terugvalt in de oude situatie, bij transformatie creëer je duurzame verandering. Daar ligt mijn ambitie.”

“Het is mijn diepe geloof dat er iets moet veranderen in de wereld. Het kapitalisme, en vooral het nastreven van oneindige groei, loopt op haar laatste benen. De aarde trekt dat niet meer. Mensen trekken dat niet meer. Oudere en jongere generaties branden af als luciferhoutjes. Ondernemingen zijn aan zet om die transformatie te leiden. De tijd is voorbij dat we de verantwoordelijkheid alleen bij de overheid kunnen neerleggen. Natuurlijk mogen bedrijven geld verdienen, maar niet ten koste van alles. Het geluk van mensen en van de samenleving moet in balans zijn met het nastreven van steeds meer aandeelhouderswaarde. Daaraan wil ik bijdragen.”  

Ben je al gestart?

“Voorzichtig. Ik neem eind dit jaar officieel afscheid van Vanderlande. Tot die tijd besteed ik ongeveer één dag per week aan Morizon. Ik vind het prettig de tijd te nemen om alles voor mijn bedrijf goed neer te zetten en mijn werk bij Vanderlande goed af te ronden. Dit markeert een nieuwe start. Daarom wil ik de komende maanden reflecteren op de hoogtepunten en leerervaringen uit de voorbije vijfentwintig jaar. Ik wil rust creëren voor mezelf, zodat ik daarna fysiek en mentaal fit in dit avontuur kan stappen.”

Waarom zet je juist nu deze stap in je leven?

“Ik heb sterk het gevoel dat de cirkel rond is. Toen ik in de consultancy werkte, kreeg ik de vraag of ik wilde participeren in een maatschap. Ik wilde wel ondernemen, maar tegelijkertijd vond ik dat ik te weinig van de wereld had gezien. Dat had te maken met opgroeien in de veilige haven van het Zuid-Limburgse dorp Sibbe (bij Valkenburg), in een liefdevol gezin. Mijn wereld beperkte zich bij wijze van spreken tot rondjes om de kerk. Bovendien was ik een zondagskind. Het zat me altijd mee. Ik was op de basisschool ooit Nederlands kampioen tafeltennis, ik doorliep het atheneum in zes jaar, ik rondde zonder problemen mijn studie Bedrijfseconomie af, ik kon zonder sollicitatie blijven werken bij mijn stagebedrijf en van daaruit kwam ik terecht bij Stork. Het gevoel om meer van de wereld te zien, werd steeds sterker. Ik prijs me gelukkig dat ik die kans kreeg bij Stork én Vanderlande. Ik werkte overal ter wereld, met mensen uit allerlei culturen. Nu sta ik op een zelfde kruispunt als twintig jaar geleden, maar met een volle rugzak. Daarom ben ik klaar om dit nieuwe avontuur aan te gaan. Ik wil iets neerzetten wat van mezelf is. En ik ben eerlijk gezegd benieuwd of opdrachtgevers op mijn diensten zitten te wachten.”

Was er een directe aanleiding om voor jezelf te beginnen?

“Bij Vanderlande leid ik een cultuurveranderingsprogramma. De echte passie voor mijn werk zit in de wereld van cultuur- en businesstransformatie. Daarin ben ik op zijn sterkst en ik haal er de meeste voldoening uit, dus ik wil dit de rest van mijn professionele leven blijven doen. Dat besef bracht mij terug naar mijn gedwongen afscheid bij Stork. Daar was ik het ene moment bezig met de herstructurering van een werkmaatschappij en zat ik enige tijd later in mijn exitgesprek vanwege een verschil van inzicht met de hoofddirectie. Zo’n tegenslag had ik nog nooit meegemaakt. Het kostte me driekwart jaar om mezelf terug te vinden. Deze ervaring leerde me wel dat het een kunst is om op het goede moment te stoppen. Op de ring van Eindhoven hangt ter hoogte van VDL een bord met de tekst: ‘Ik heb te vaak een komma gezet waar het een punt had moeten zijn’. Bij Vanderlande is het moment gekomen om die punt te zetten. Ik heb gedaan wat in mij zit en ik wil hier op een dankbare manier stoppen. Vandaar dat ik enkele maanden geleden de knoop doorhakte. Het valt bovendien mooi samen met het afscheid van mijn leidinggevende, CEO Remo Brunschwiler.”

Voelt het als een goede stap?

“Zeker. Het voelt als een schoolreisje op de basisschool. Daar had ik altijd veel zin in, maar ik was ook gespannen. Nu ben ik vooral blij dat het zover is. Tegelijkertijd is het een dubbel gevoel. Medio juni hoorde mijn team over mijn vertrek. In hun ogen zag ik dat ze mij deze stap gunnen, en dat vertelden ze ook. Dat betekent veel voor me. Ik ga mijn team missen, want we hebben een speciale band. Het voelt bijna als familie. Voor het vinden van mijn eerste opdrachtgever ben ik niet bang. Ik ben meer beducht voor een stukje eenzaamheid. Ga ik mijn weg vinden zonder directe collega’s? Daarom ligt mijn focus op het creëren van een netwerk met gelijkgestemden. Ik word namelijk niet gelukkig van veertig uur per week alleen op kantoor zitten. Ik wil mensen om me heen.”   

Moest je lang nadenken voordat je de knoop doorhakte?

“Ja, want ik ben iemand die alles grondig doordenkt, en veel meer dan vroeger ook doorleeft en doorvoelt. De roep om voor mezelf te beginnen, werd de afgelopen tijd steeds luider. Dacht ik een dag na over mijn eigen bedrijf, dan gaf dat energie. Alsof ik in de turbostand zat. Bij Vanderlande begon het meer te voelen als werk. Dat maakte het makkelijker om de knoop door te hakken.”   

Heb je overlegd met mensen in je directe omgeving?

“Mijn belangrijkste gesprekspartner was én is uiteraard mijn vrouw Rachelle. Ze zag mij successen behalen in de corporate wereld, maar soms ook ploeteren. En dan zorgde zij er altijd voor dat ik weer met beide benen op de grond landde. Ze sprak haar onvoorwaardelijke steun uit voor Morizon, want ze vindt dat ik mijn dromen moet najagen. Was dat niet gebeurd, dan was ik er niet aan begonnen.”  

Wat verwacht je dat er anders wordt?

“Mijn leefritme. Ik zit minder vast aan werken van maandag tot en met vrijdag, van negen tot vijf. Ik bepaal zelf wanneer, hoe en voor wie ik werk. Tijdens Corona deed ik wel een belangrijk inzicht op. Onze twee zonen, Valentijn (13) en Florian (10), kregen thuisonderwijs. Dat zorgde met name in het begin voor hectiek binnen ons gezin. Toen ik met ze aan de slag ging, constateerde ik tot mijn spijt dat ik nauwelijks wist waar Valentijn en Florian op dat moment in hun persoonlijke ontwikkeling stonden. Mijn ambitie als vader was lange tijd om thuis te zijn voordat zij naar bed gingen, maar de pandemie leerde me hoe mager die ambitie was. Dat kwam keihard bij mij binnen. Gelukkig kon ik de relatie met mijn zonen dankzij diezelfde pandemie een positieve boost geven. We leerden elkaar beter kennen en onze band werd nauwer. Ik beloofde mezelf dat ik dat niet meer kwijt wil. Dat betekent wel dat ik mijn werk anders ga inrichten en dat ik vaker mee aan de keukentafel zit om als gezin gesprekken te voeren. Noem het mijn persoonlijke transformatie.”

Je bent dus veranderd als mens.

“Ik ben meer dan ooit tevreden met mezelf en ik tel elke dag mijn zegeningen. Ik voel niet dezelfde bewijsdrang als tien jaar geleden. Ik ben op zoek naar mooie herinneringen, avonturen, momenten en verhalen. Daardoor kan ik in gesprekken met opdrachtgevers ook mezelf zijn. Mijn leidinggevende bij Vanderlande zegt dat ik meer in balans ben. De scherpe kanten zijn er vanaf. Natuurlijk wil ik laten zien wat ik kan, maar ik heb meer innerlijke rust. Dat maakt dat ik beter ben toegerust voor mijn rol als zelfstandig ondernemer en extern adviseur.”  

Wanneer is Morizon voor jou een succes?

“Als ik een aantal interessante opdrachtgevers heb die graag met mij werken. En als ik een netwerk van gelijkgestemden om me heen heb verzameld. Mensen die op dezelfde manier naar de wereld kijken en die mijn ambities delen. Zo’n werkomgeving inspireert mij.”

Wanneer is het een mislukking?

“Het woord mislukking gebruik ik nooit, omdat ik geloof dat ik altijd iets leer van deze ervaring. Het maakt me completer. Bovendien zijn mislukkingen soms nodig om dichterbij je doelen te komen. Je roeping. En dan ligt er hopelijk iets anders voor mij in het verschiet.”

Welke belangrijke lessen kun je mensen meegeven die op een kruispunt in hun leven staan?

“Je bent op je sterkst als je dichtbij jezelf blijft. Dat klinkt als een open deur, maar ik zie nog te veel mensen geforceerd dingen doen waar ze niet achter staan. Dat merkt je omgeving, en dat gaat ten koste van de impact die je maakt. Vrij recent volgde ik een paar sessies bij een systemisch coach om af te pellen hoe zuiver mijn motivatie is om Morizon te starten. We keken daarbij onder meer naar mijn afkomst. Zo kwam ik er achter dat er veel moed zit én zat in mijn familie. Mijn vader kreeg op jonge leeftijd een motorongeluk in Duitsland waardoor hij zijn werk als talentvol politieagent moest opgeven. Hij liet zich omscholen en had een mooie managementcarrière bij de gemeente Maastricht. De vader en opa van mijn moeder zaten tijdens de Tweede Wereldoorlog in het Maastrichtse verzet. Eén van hen zat zelfs een tijd in de beruchte Klingelpütz-gevangenis in Keulen. Als ik in de toekomst ooit vertwijfeling voel over hoe ik verder kan met Morizon, dan kan ik het lef van mijn vader en (over)grootvader gebruiken om nieuwe kracht te vinden. Om in mezelf te blijven geloven, door te zetten en een eigen koers te varen. Dat is een geruststellende gedachte.”   

Fotografie: ©Natalia Grzybala